CHP’nin Diyarbakır ziyareti ne vaat ediyor?
CHP liderinin bölgede tasvip görmemelerinin sebebini açıklarken söylediği “kabahat bizde” yaklaşımı hem iletişim stratejisi açısından hem de aslında süreçte kendilerini belirleyici olarak gördüklerini yansıttığı için değerlidir. Genelde kendini temize çıkarmak Türkiye siyasetinde geçer akçe olduğu için “kabahati kendinde gören” anlayış iyi bir başlangıç için önemli.
CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun “helalleşme” çağrılarının ardından birkaç aydır gündemde olan Diyarbakır ziyareti nihayet 10 ve 11 Mart’ta gerçekleşti. Bu ziyaret öncelikle, ülkedeki üçüncü büyük parti olan HDP’nin lideri Selahattin Demirtaş’ın Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin kararlarına rağmen cezaevinde tutulması, Türkiye’nin pek çok büyükşehrinin kayyımlarla yönetilmesi gibi akıl almaz uygulamaların; zırhlı araçlarla çocukların kendi evlerinin önünde oynarken öldürülebilmesinin asıl sebebi olan Kürt meselemizin varlığının kabul edilmesi anlamına geliyor. Binlerce insanın hayatını kaybetmiş olması, binlerce faili meçhul cinayet, hala ölü bedenlerine ulaşılamamış insanlar, insanın aklını donduran işkenceler, binlerce köyün boşaltılması gibi yakın geçmişte yaşanan olaylar da diğer önemli konular.
Bu durumun ilk planda mağduru elbette canlarını, sevdiklerinin canlarını kaybeden, hayatları bir anda alt üst olan Kürtler olsa da aslında tüm Türkiye halkı bu durumdan zarar görmektedir. Bu durum Türkiye yöneticileri için hesap vermekten kaçınılmasını mümkün kılan bir vasat da üretmiştir. Zaman içinde Susurluk kazası ile açığa çıkan mafya, siyaset ve güvenlik sektörü arasındaki kirli ilişkilerin üremesine zemin hazırlamıştır. Daha yakın zamanda ise Sedat Peker ve eski MİT Kontr-terör Dairesi Başkanı Mehmet Eymür’ün ifşaları ile bunun devam etmekte olduğu anlaşıldı ve konu kamuoyu ve siyasetin gündemine tekrar girmiş oldu. Devletlerin kamuoyunu belirleme gücünü Rusya-Ukrayna Savaşında bir kez daha gördük: Ukrayna’da yıkıntılar altında bir kız evlat, Rusya’da yaşayan annesine Rusya’nın Ukrayna’yı bombaladığına inandıramadığını söylüyordu. Yine saldırıya maruz kalmış dokuz aylık hamile bir kadının kurgu olduğunu Rusya yetkilileri rahatlıkla söyleyebiliyor ve halkını buna inandırabiliyor. Bu örnekler ışığında “özgür” ve “bağımsız” basının neden elzem olduğunu, aksi takdirde yöneticilerin yaptığı her şeyi nasıl temize çıkarabileceklerini görmüş oluyoruz.
Basın tekeliyle ve başka iş birlikleriyle yaşananların Türkiye ölçeğinde doğru bir şekilde yansıtılamaması nedeniyle hem büyük mağduriyetler yaşanmış hem de siyaset çok kirlenmişti. 90’lı yıllarda faili meçhul cinayetler, köy boşaltmalar olabilmiş, Susurluk kazası ile bunların aydınlatılabilme ihtimali o dönemin siyasetçilerinin öngörüsüzlüğüyle heba edilmişti. Zaten hemen arkasından gelen 28 Şubat süreci ile bu siyasetçiler de tasfiye edilmiş ve eski düzen tahkim edilmişti. Şimdi yeni Susurluk kazası gibi görülen Sedat Peker ve MİT eski çalışanı Mehmet Eymür’ün iddiaları bugünün siyasetçi-güvenlik bürokrasisi-medya ilişkilerini yeniden değerlendirmeyi mümkün kılıyor. Bu açıdan ana muhalefet partisi olarak CHP’nin bu konuyu gündemine almasından daha doğal bir şey yoktur.
Türkiye’de başka parti ve liderler de bu konu ile bazen daha cesur bazen daha örtük olarak ilgilenmişlerdir. Rahmetli Özal’ın ilgisi, AK Parti’nin Kürt açılımı, akil insanlar çalışması gibi pek çok teşebbüs yapıldı, bu itibarla CHP’nin bugünlerdeki konuya ilgisi de değerlendirmeyi hak ediyor.
