Suriye: İnsan mezbahasının gerçeklerini ortaya koyuyor..!

Hapishanelerde bir gözün görmediği, bir kulağın duymadığı, dillerin anlatamayacağı, sağlam bir zihnin inanmadığı gizli acıların hikâyeleri, başlarında kılları olan işkence yöntemleri vardır. Ve sadece suçlular tarafından uygulanır.

Riad Maasas

Beşar rejiminin çöküşünden sonra Suriye halkının en büyük sevinci olan Beşar rejimi, gecenin karanlığında ve hatta Captagon tüccarı olan kardeşi Maher için bile büyük bir gizlilik içinde Moskova’ya kaçıyordu, yarım yüzyılı aşkın bir süredir ıstırap, umut, ağır yaralar, işkence ve kaybolma, yıkım ve ıssızlık, üzüntü ve hapishanelerin sevincine, sevincine eşit değildir.

Hapishanelerde bir gözün görmediği, bir kulağın duymadığı gizli acıların, dillerin anlatamayacağı, sağlam bir zihnin inanmadığı hikâyelerin, başında kılı olan işkence yöntemlerinin hikâyeleri vardır. Sadece saçmalığı aşan suçlular tarafından uygulanır. Suriye’nin dört bir yanına yayılan ve hepsi de Adra, Palmira, Mezzeh ve Sednaya olarak bilinen ve « insan mezbahası » olarak bilinen hapishaneleri açıldığında, sadece birkaçı hayatta kalan ve geri kalanı işkence altında öldürülen, asılarak idam edilen veya büyük preslerle öğütülen veya yurtlarda açlık, korku ve hastalık olan, karanlık, erkekler, yaşlılar ve kadınlarla dolup taşan yüz binlerce tutuklunun çektiği dehşet hikayelerini anlatan, çürütmek veya inkar etmek için faydasız gerçekler Bazıları tecavüze uğradı, gözaltında doğum yaptı ve babaları işkenceci olan çocuklarını kucakladı.

Dayanılmaz olandan kurtulmanın sevincinin ortasında, içinde yüz binlerce Suriyelinin bulunduğu keşfedilen toplu mezarlar buna tanıklık ediyor. Suçlu rejim karşısında bütün bir hayat boyunca mücadele eden, bir kısmını tiranın hücrelerinde geçiren ve Suriye en büyük neşeye ulaşmadan önce ölen birçok erkek ve kadının adını hatırlıyorum ve mücadelelerinin meyvesine tanık olmayanlar için ne kadar üzülüyorum, meydanlarda özgürlük, özgürlük sloganları atan milyonlarca Suriyeliyi görmediler. Burada, 1940 doğumlu Lazkiye’nin oğlu, Suriye’de Düşünce ve İfade Özgürlüğünü Savunma Özgürlük Merkezi’nin başkanı olarak görev yapan, sivil toplumun canlanması komitelerinde aktif olan, Komünist Parti’nin eski bir üyesi, Suriye Demokratlar Birliği başkanı ve Şam Baharı grubunun bir üyesi olan bir gazeteci, yazar ve politikacı olan büyük aktivist Michel Kilo’nun hikayesini hatırlıyorum. 2006 yılında ulusal duyguları zayıflatmak, devletin prestijini baltalamak ve mezhepsel çatışmayı kışkırtmak suçlamalarıyla tutuklandı.

Üç yıl hapis yattıktan sonra Fransa’ya sınır dışı edildi ve devrimden sonra kurulan Ulusal Konsey ve Ulusal Koalisyon’un bir üyesiydi. Michel Kilo, 2021’de Paris’teki bir hastanede Corona hastalığı nedeniyle ayrılmadan önce hapsedildiğini anlatıyor ve ayrılmadan önce tüm Suriyelileri özgürlüklerini elde edene kadar devrimlerine devam etmeye çağıran son bir kayıtlı mesaj bıraktı, çünkü özgürlük insanlığın en yüksek standardıdır, 2011’de Suriye devriminin başlamasından ve Suriye’nin uzun karanlık tünele girmesinden önceki o zamanı bile yansıtan bir hikayesi var. Hapishanesinden şöyle diyor: “Yanımdaki hücrede çocuğuyla birlikte bir kadın vardı ve çocuk ağlıyor ve çığlık atıyordu (çünkü yer onun için daralıyordu ve etrafında onunla oynayacak ve onu eğlendirecek kimse yoktu) Gardiyan bir gün yanıma geldi ve çocuk çığlık atıyordu, hücreyi açtı ve bana sordu: Sen eğitimli bir adamsın, çocuğun hücresine gidip ona bir hikaye anlatabilir misin ki sakinleşsin, hücreye girdim ve 26-27 yaşlarında bir kadın buldum, kendi üzerine kıvrılmış, belki de beni gördüğünde korktuğu için ve onunla her şeyi yapma hakkı vardı.

Korkuyor, çünkü bu (işkencecilerle) yaşadığı deneyim acıydı, hücredeyken bu çocuğa hamile kaldı (defalarca tecavüze uğradıktan sonra) ve 4 ya da 5 yaşlarında güzel, şişkin ve solgun yüzlü bir çocuk olduğunu gördüm çünkü güneşi hiç görmemişti, annesine huzur verdi ama o huzur istemedi, ona dedim ki: Kızım, sen benim kızımsın ve kızım Shatha yaşına yakındı ve oğluna bir hikaye anlatmam gerekiyor, öyleyse ona ne söylememi istiyorsun, bu yüzden kekeledi, utandı ve konuşmaktan kaçındı, Çocuğa gittim ve hikayemi anlatmaya başladım, ona şöyle dedim: “Bir kuş vardı ve bana sordu: “Kuş nedir?” Bir kelebek, bir fare, güneş, ağaç, su gibi çocuğun zihniyetine uyan soyut bir çocuk fikrinin hikayesini anlatıyordum.

Kullanmak istediğim kelime dağarcığı buydu. Bana tekrar sordu: “Serçe nedir?” Ona nasıl anlatabilirim diye bir cevap verdim “Serçe Shaw” dedim: “Kuş ağaçta” dedim ve bana sordu: “Ağaç nedir” Kendimi zor hissettim ve artık ona ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Kendi kendime ona bir şarkı söyleyeceğimi söyledim, bu yüzden onun için bir şarkı söyledim, Mama Zamanha Jaya ve benzerleri, sonra hücrenin kapısını çaldım ve gözlerimden yaşlar süzüldü ve anne bir kenara oturdu ve hala endişeliydi, gardiyandan beni dışarı çıkarmasını istedim çünkü neredeyse boğuluyordum, bana sordu, ona bir hikaye anlattın mı? Ben de “Bu çocuk bu hücreden hiç çıkmadı mı? Cevap verdi: Evet, hiç dışarı çıkmadı. Kuşun ne olduğunu bilmiyor, topun, güneşin, ağacın, havanın ne olduğunu bilmiyor, hiçbir şey bilmiyor, ona kızı sordum ve bana Amman’a kaçan babasına (güvenlik tarafından aranan) baskı yapmak için onu rehin aldıklarını söyledi ve gördüğünüz gibi bu çocuğu burada hapishanede doğurdu.”

Bu, babasının muhalif olması dışında hiçbir suçu olmadan tutuklanan, bu yüzden hapsedilen, tecavüze uğrayan, hamile kalan ve hapishanede doğan, devrimden sonra tutuklanan birçok kadın mahkum gibi ve belki de en az ağır, acımasız ve sadist olan masum bir çocuğun davasını anlatan binlerce öykü ve öyküden biridir. Neredeyse on beş yıldan fazla bir süre sonra ve Bastille, Ebu Gureyb, Ebu Salim, Guantanamo ve Auschwitz’i geride bırakan ve “insan mezbahası” olarak adlandırılan korkunç Sednaya hapishanesi, tarifi zor bir dehşet ve barbarlıkla açıldığında ve tüm dünya, özgürlük ve onur devrimi talep eden göstericilerin ebeveynleri olmaları dışında hiçbir suçu olmayan kadınların nasıl serbest bırakıldığını izlediğinde, bu hapishanede annelerine tecavüz ettikten sonra hapishanede doğan çocuklar da vardı, bunlardan biri babalarını bilmediği üç çocuk doğurduğunu söyledi.

Ayrıca tecavüzcüleri bu alçakça eylemleri gerçekleştirdiklerinde onları görmesin diye gözlerini bağladıkları için ve televizyonda yayınlanan resimlerde görülen ve tecavüze uğrayan bir anneden dünyaya gelen çocuk, annesiyle ilk kez açık havaya çıktığında ve ilk kez sokakta yürüdüğünde, güneşi gördüğünde, havayı soluduğunda ve dünyayı gördüğünde, ona şöyle dedi: “Anne, şuradaki eve çok fazla gidelim.” Hapishane onun eviydi, başka hiçbir şey tanımıyordu, annesinin bulunduğu hücrenin yakınından dışarı çıkmamıştı, tıpkı bir kuşun ne de bir ağacın ne olduğunu bilmeyen o çocuk gibi, rutubetli karanlık duvarları arasında doğan bu evin havası, güneşi, suyu, ağaçları, kuşları ya da kelebeği yoktu.

Kaynak: Al Quds gazetesi

Arapçadan çeviri